مسافر
پنجشنبه, ۲۱ دی ۱۴۰۲، ۱۱:۳۲ ق.ظ
برای انجام یک کار اداری باید میرفتم تا شمال شهر.سوار ماشین شدم.اونم صندلی عقب.راننده تو خودش بود.جوانی بود با ابروهای تر و تمیز و چشم های نافذ.من هم که توی فکر و گاه گاهی با گوشی داشتم چت می کردم.از صندلی عقب داشتم ترافیک و نگاه میکردم. با خودم می گفتم : "توام مسافری ،همه ما به نوعی مسافریم،باید یک روز هم از یک دنیا هم از کالبد خودمون هجرت کنیم،پس چیه این دویدن های از سر طمع؟!" سرم و از گوشی دزدیدم و دوباره روبرو و دیدم،برج میلاد شده بود بلند ترین نشانه شهر!که ره گم نشود!
راستی! باید بگذاری و بگذری!
تنها وقتی با تو بودم ترافیک این شهر و دوست میداشتم!
